Ìjalèlókun jẹ́ ìwa olèjíjà tàbí ìwà ọ̀daràn ní okun. Àwọn tí ó ń lọ́wọ́sí ìwà Ìjalèlókun ni wọ́n ń pè ní àwọn ajalèlókun. Àkosílẹ̀ àpẹẹrẹ ìjalèlókun  tí ó pẹ́jù ṣẹlẹ̀ ní bíi Orundún mẹ́rìnlá sẹ́yìn, nígbà tí àwọn ẹgbẹ́ ajalè lórí òkun dojú kọ ọkọ̀ ojú omi ti Aegean àti Mediterranean tí kò digun. Àwọn ònà tóóró tí ó ń jẹ́ kí wọn mọ ònà ibi tí ọkọ̀ ojú omi gbà ń fa ààyè fún ìjalèlókun,[1]  tí ó tún ń fa ààfàní fún idigun ja ọkọ̀ ojú omi àti oníṣowò ojú omi.

Àwọn awakọ̀ ojú omi ti Gẹ̀ẹ́sì wọnú ọkọ̀ ojú omi ti Algeria tí wọ́n sì wọ̀yá ìjà pẹ̀lú àwọn ajalèlókun; John Fairburn (1793–1832) yàá
Ajalèlókun Faransé Jacques de Sores jẹ́rùkó tí ó sì ń jó Havana ní ọdún 1555

Àwọn ìtọ́kasí

àtúnṣe
  1. Pennell, C. R. (2001). "The Geography of Piracy: Northern Morocco in the Mod-Nineteenth Century". In Pennell, C. R.. Bandits at Sea: A Pirates Reader. NYU Press. p. 56. ISBN 9780814766781. https://books.google.com/books?id=uB7ODGowJ3AC. Retrieved 2015-02-18. "Sea raiders [...] were most active where the maritime environment gave them most opportunity. Narrow straits which funneled shipping into places where ambush was easy, and escape less chancy, called the pirates into certain areas."